Over Zwarte Zondag en geduld hebben enzo

Ola!

Vanuit m'n favoriete cafeetje in Dominical deze keer. Vandaag (woensdag) zijn er geen gasten in de TipiJungla. Vanaf morgen wel weer. Elke dag totdat ik op zondag 2 februari klaar ben in de TipiJungla en dan 'echt' ga reizen. Dus zonder verplichtingen steeds weer terug te komen naar de TipiJungla om te werken.

Nu geen spannende verhalen over bikkelwandeltochten, ijskoude bergtoppen en zonsopkomsten, maar onder meer over mijn weerzien (na 3 maanden) met papa en mijn verwondering over het bussysteem hier. Mijn tripje van een paar dagen geleden (vorige week woensdagmiddag vertrok ik uit de TipiJungla om naar Nicaragua te reizen om papa op te halen van het vliegveld en op maandag kwam ik weer terug) met de bus naar Nicaragua heeft me weer genoeg 'gespreksstof' voor een verhaaltje opgeleverd....

En de titel van dit verhaaltje....dat verklapt het al een beetje. Maar wat ik als eerste wil zeggen: superleuk dat papa er is. Nadat ik 3 maanden geen bekenden om me heen heb gehad. Ondanks alle mogelijkheden van skypen en mailen was ik toch ook wel weer toe aan real-life lieve / bekende mensen om me heen. Een zoen, een knuffel en gezellig kletsen.

Papa is donderdagavond in Nicaragua gearriveerd. Ik heb hem opgehaald op het vliegveld van Managua en daarna zijn we naar Granada gegaan. Hier hebben we 3 nachten in een leuke 'hospedaje' (eenvoudig hotelletje) geslapen. Zondag ben ik weer naar Costa Rica gereisd en maandag arriveerde ik weer bij de TipiJungla, voor m'n laatste 2 weken werk.

Het BN'er-koppel is nog niet geraden in de reacties op m'n blog. Marianne: je zat er de eerste keer heeeeeeeel dichtbij. Tuurlijk mag je nog meer pogingen doen. Ik verklap nog effe niks. Maandag komen ze.

Papa is maandag begonnen met z'n Spaanse les in Granada. Pffff, ben je 70+, ga je weer naar school.... Maar dat wilde hij zelf hoor! Ook al had ik het eigenlijk afgeraden. En....hij zit in hetzelfde gastgezin als waar ik zat! En dus heeft hij ook het gemak van Nederlands kunnen praten met Erika, de Nederlandse vriendin van de zoon van het gezin. Erika woont ook in het gastgezin.

Ik vond het superleuk om weer een paar dagen in Granada te zijn. Ik vond / vind dat zo'n leuk stadje! Dus ik ben weer op wat bekende plekjes geweest en heb papa rondgeleid. Hopelijk gaat hij zich er net zo 'thuisvoelen' de komende 2 weken zoals ik dat deed. Helaas is m'n favoriete huiswerk-maak-cafeetje-met-wat-te-drinken-en-lekkers-erbij gesloten. Jammer! Ik kan me toch niet voorstellen dat het failliet is gegaan, want ik heb de kas is de 2 weken dat ik er was toch aardig gespekt....

Maar goed, om een paar dagen in Granada te kunnen verblijven ( en weer terug te komen naar de TipiJungla), dat kost nauwelijks geld, maar wel heel veel geduld, aanpassingsvermogen en leidt tot veel verwondering bij mij. Ik zal het even uitleggen:

Hoe vind je hier de vertrektijden van bussen??? Een site als 9292ov hebben ze hier niet. Ik weet (via Manon en Mario) hoe laat ik met de bus vanaf de meest dichtbijzijnde bushalte (onderaan hun berg) in San José, Dominical, Quepos en San Isidro kan komen. En ook hoe laat ik in de deze plaatsen / steden moet vertrekken om weer bij de TipiJungla te arriveren. Maar om vanuit deze plaatsen naar andere plaatsen te gaan en daar de bustijden van te achterhalen....da's niet eenvoudig.

Ik was een paar weken geleden blij dat ik op de site van het toerismebureau van Costa Rica de timetable van alle buslijnen had gevonden. Kei handig! Maar inmiddels ben ik erachter dat daar werkelijk niks van klopt. Grrr. Zo zouden vanuit San Gerardo (waar ik 2 weken geleden was om de berg Chirripó te beklimmen) de bussen naar San Isidro vertrekken om 7.00 uur en om 14.00 uur. Maar in werkelijkheid gingen die bussen om 5.15 uur, 11.30 uur en 16 uur. Nou ja, dat kon natuurlijk toeval zijn dat het niet meer klopte. Ik gaf de website dus een 2e kans. En dus zocht ik uit hoe ik afgelopen donderdag met de bus van San José naar de grens met Nicaragua kon komen. De vorige keer deed ik dat met de dure en ijskoude airco Ticabus, die me zelfs helemaal naar Granada bracht (kostte $29), maar nu wilde ik voor de goedkopere en minder koude optie gaan: met een reguliere bus, waarbij ik wel op de grens en in een stadje in Nicaragua zou moeten overstappen. Dit zou me slechts $12 kosten.

Volgens de website van het toerismebureau vertrekken deze bussen van San José naar de grens vanaf 's ochtends vroeg bijna elk uur op het hele uur. Voor de zekerheid ook nog maar even de website van de busmaatschappij gecheckt. Hierop stond dezelfde informatie. En hier zag ik (heel fijn) dat er om 7.00 uur een directe bus (een 'Intercity', zeg maar) zou gaan. Op andere tijdstippen zou het als het ware een 'sneltreinbus' zijn. Keuze snel gemaakt: ik ga met de bus van 7 uur.

Ooh ja, eerst nog even dit. Ik was nog nooit vanaf dit busstation in San José vertrokken (er zijn hier heeeeeeeeeel veeeeeeeel busstations. Alle busmaatschappijen hebben hun eigen terminal.). In m'n Lonely Planet vond ik adres A. Op de businformatiewebsite van het toerismebureau vond ik adres B. En op de site van de busmaatschappij zelf.....daar stond helemaal geen adres van hun terminal op.... Ik liep donderdagochtend eerst naar de omgeving van adres B, en daar ben ik het maar aan mensen op straat gaan vragen. Het busstation bleek toch bij adres A te zijn. Een paar honderd meter verderop...

Ik was dus uiteindelijk bij de goede busterminal gearriveerd (ruim op tijd, om ongeveer 6.25 uur) en vroeg naar een buskaartje naar de grens met de snelle bus van 7.00 uur. Maar er bleek helemaal geen aparte snelle bus te zijn. En de bussen gingen ook niet op het hele uur, maar op het halve uur.... Nu vond ik dat laatste geen probleem, want ik bleek op tijd te zijn voor de bus van 6.30 uur. Maar zelfs op de website van de busmaatschappij staan dus niet de juiste vertrektijden van hun bussen. Ongelooflijk!

Overigens vind ik de bussen in Costa Rica prima. Het zijn eigenlijk touringcars, met stoelen waarop je het prima een paar uur kan volhouden. En op van die lange afstanden stopt de bus na ongeveer 2 a 3 uur rijden om een kwartier pauze te houden bij een soort wegrestaurant. Effe de benen strekken, naar de wc, en evt wat te eten of drinken kopen. Heel anders dan in Nicaragua. Daar rijden afgeschreven Amerikaanse schoolbussen rond. En er stappen allerlei straatventers de bus in om hun vette, zoete etenswaren te verkopen.

Maar goed, met de bus van 6.30 uur dus naar de grens met Nicaragua. Deze rit duurde 6 uur (300 km, dus echt snel gaat dat niet). Nu moest ik zelf uitvinden hoe ik de grens moest passeren. De vorige keer deed ik dat nog met de Ticabus. Nu koest ik uitstappen, een stempel halen in m'n paspoort en een formulier inleveren om Costa Rica uit te komen, een paar honderd meter door niemandsland lopen en tig keer m'n paspoort laten zien bij controleposten en daarna naar een paar loketten om Nicaragua in te kunnen. Overigens staat nergens aangegeven waar je dan moet zijn. Dus na elke paspoortcontrole maar gevraagd waar ik vervolgens heen moest. $1 betalen om de provincie Rivas in te mogen. $12 betalen om Nicaragua in te mogen. Opnieuw een formulier invullen. Stond ik blijkbaar bij de loketten om Nicaragua te verlaten, terwijl ik het land juist in wilde... Moest ik honderd keer vervelende mannen van me af snauwen (hier ben ik echt heeeel goed in.....echt waar) die wilden dat ik geld bij ze zou wisselen. Maar goed, 5 kwartier later was ik de grens over en dus in Nicaragua.

In de Nicaraguaanse bus hoorde ik dat ik voor de snelste verbinding met Granada beter niet in Rivas, maar in Masaya kon overstappen. Een jongen zou me wel meenemen, want hij moest ook naar Granada. Fijn! Maar vlak voor Masaya was er een ongeluk gebeurd. Vrachtwagen in de fik. En alles stond vast. Volgens mij hebben we een uur stilgestaan. Geen politie te vinden. Die een omleiding instelt ofzo. Toen ben ik maar gaan lopen, met die jongen en nog een andere jongen. Ze dachten dat het nog ongeveer 3 km lopen was naar de plek waar we moesten overstappen. We liepen dus ook langs die brandende vrachtwagen. Brandweer deed niks, dus de vrachtwagen brandde gewoon helemaal uit. En ondertussen een dikke file. We konden een stukje meerijden in de laadbak van een pick-up. Handig! Nou, eindelijk dus in Granada gearriveerd aan het eind van de middag. Ik vond het meteen weer leuk hier in dit mooie stadje!

's Avonds papa opgehaald op het vliegveld in Managua en toen met de taxi naar ons hostel in Granada. De hele vrijdag en zaterdag samen opgetrokken. Leuk om papa dit stadje te laten zien. We zijn oa naar de taalschool geweest waar hij 2 weken Spaans gaat leren, en naar wat favoriete plekjes van mij. Ik ben ook nog even wat gaan drinken met Erika, het NL-meisje dat in het gastgezin woont waar ik in oktober 2 weken was. Had ik al gemeld dat papa in hetzelfde gastgezin komt als waar ik zat....?

Ik vond het trouwens heerlijk koel in Granada. Kwam omdat er wat wind stond. Heerlijk! Ik dacht bijna dat ik het koud zou krijgen, maar ik kon gelukkig weer de hele dag en avond in een rokje en hemdje lopen! Ik merkte wel dat het in Granada veeeeeeel drukker was dan in oktober. Nu waren er echt veel toeristen. Allemaal touringcars enzo. Naar ja, het is dan nu ook hoogseizoen hier.

Zaterdag merkte ik de 'gevolgen' van het feit dat het hoogseizoen is. Ik ging naar het kantoortje van de Ticabus in Granada om een buskaartje te regelen voor de volgende dag, om terug te gaan naar San José. Ik had de Ticabus dus eigenlijk afgezworen, maar ik vond het makkelijker om met deze bus te gaan dan met een paar keer overstappen zoals ik op de heenweg deed. Met de Ticabus wist ik dat ik rond 13 uur zondag uit Granada zou vertrekken en dan rond 21.30 uur in San José zou zijn. Met de lokale bussen (die op zondagen nauwelijks rijden in Nicaragua) wist ik al die tijden niet en zou ik dus voor de zekerheid veel eerder moeten vertrekken. Dus... Ik vroeg bij het loket van de Ticabus om een kaartje voor mañana, de volgende dag. Bleek dat er pas op donderdag plek was in de Ticabus.... Hoogseizoen.... Oeps, niet aan gedacht vantevoren.

Dus op zondag met de lokale bus om 9.30 uur naar Rivas, om daar over te stappen op een bus naar de grens. 12 uur bij grens. Om 12.30 uur was ik Nicaragua uit, maar moest ik Costa Rica nog in zien te komen. = stempel in paspoort halen en formulier invullen. En dat moest bij een loket met een heeeeeeeeele lange rij ervoor.... Om iets na 14.30 uur (ruim 2 uur later dus), was ik officieel in Costa Rica. Zwarte zondag ofzo. Veel CostaRicanen gingen na hun vakantie terug naar hun land. En toen weer in de rij. Nu om een buskaartje te kopen voor de reis van bijna 300 km (6 uur rijden) naar San José. Deze rij duurde 'slechts' een half uur. Om 15 uur had ik dus m'n buskaartje. Voor de bus van.....16.30 uur... Nog eens 1,5 uur bij de troosteloze grensovergang wachten dus. Omdat al die bussen ervoor (die elk halfuur vertrokken) al vol waren. Pff, dus om 22.45 uur eindelijk in San José. Van het hostel in Granada naar het hostel in San José ben ik 14,5 uur onderweg geweest. Terwijl de afstand slechts zo'n 400 km is.... En oh ja, als laatste 'daad' van deze dag wederom een paar illegale taxichauffeurs van me afgesnauwd, die me voor veel te veel geld van het busstation in San José naar m'n hostel wilden brengen...) maar verder ben ik nog steeds wel heel aardig hoor.... Dus als ik jullie vanaf half maart weer zie, dan hoeven jullie niet bang te zijn dat ik jullie ook ga afsnauwen!

Dan is het wel grappig om na 3 maanden Midden-Amerika te constateren dat ik ben veranderd van iemand die alles toch wel eng vond (alles zelf moeten regelen, niemand die met je meedenkt, eigen verantwoordelijkheden) naar iemand die er wel op vertrouwt dat het allemaal goed komt, ook al gaan dingen anders dan ik zou willen of verwachten. M'n geduld, relaxtheid en aanpassingsvermogen zijn met een paar honderd procent gestegen en ik blijf me verwonderen over dingen ( bv over het feit dat een busmaatschappij de eigen bustijden niet eens juist op de website heeft staan). Misschien komt dit allemaal wel door de servetten met het 'mens-erger-je-niet'-spel dat ik van m'n zus opgestuurd heb gekregen (inclusief zelf in elkaar te plakken dobbelstenen en pionnen..,)

Goh, wat een fijne overpeinzing / reflectie was dat...haha! Ondertussen heb ik m'n eerste sollicitatiebrief verstuurd, maar daar al een afwijzing van ontvangen. De komende weken (tot 2 febr in de TipiJungla en daarna reizend met papa) hoop ik meer sollicitatiebrieven te sturen. Dan begint het nu weer spannend te worden waar ik aan het werk kan, en waar ik dus kan gaan wonen. Dikke kans dat m'n relaxtheid dan weer compleet weg is, maar dat merk ik dan wel weer.

Als jullie tips hebben over vacatures: laat het me weten!!!!!

Adiós!