"Het kerkhof van de menselijke kracht"

Ja hoor, jullie mogen me voor gek verklaren. "Het kerkhof van de menselijke kracht", ofwel "El cementerio de la máquina", het beklimmen van de hoogste berg van Costa Rica, daar heb ik me aan gewaagd. En ik zal het maar meteen verklappen...

Ik heb deze berg, de Cerro Chirripó (3820 meter hoog), beklommen en bedwongen. De top gehaald dus. En het was heeeeeeel gaaf. Een hoogtepunt van m'n verblijf in Costa Rica, letterlijk en figuurlijk!

In m'n vorige verhaaltje schreef ik dat ik hoopte dat ik deze berg zou kunnen gaan beklimmen. Want om dat te doen, wilde ik 2 nachten in een (de enige) berghut op 5 km afstand (en 400 hoogtemeters) van de top slapen. En om een slaapplek in deze berghut te bemachtigen....da's niet eenvoudig.

Mario is vroeger gids geweest in het Chirripó-gebied. Maar zelfs hij weet niet hoe toeristen via de officiële weg ruim vantevoren slaapplekken kunnen regelen. Er schijnen tourbureautjes te zijn die wandelingen naar Chirripó aanbieden, maar da's natuurlijk weer veel te duur voor mij. En bovendien wist ik van Mario en van andere backpackers dat de route zoooo duidelijk is, dat je dat echt niet georganiseerd of met een gids hoeft te doen. Scheelt opnieuw een hoop geld dus.

Maar goed, ik had dus voor 2 nachten een slaapplek nodig in de berghut. Er zijn ongeveer 60 slaapplekken, maar de meeste plekken zijn dus al gekocht door die tourbureautjes. Het kantoor van Chirripó houdt elke dag maximaal 10 kaarten over voor bergwandelaars die de dag erop in de hut willen slapen. En op deze 10 kaarten ontstaat elke dag een ware run. Als je een slaapplek weet te bemachtigen, ben je een bofferd. Lucky me dus!

Afgelopen dinsdag ging ik met de bus vanuit de TipiJungla naar het dorpje San Gerardo de Rivas, waar de wandeling naar Chirripó begint. Mario had de dag ervoor gebeld met de man van een goede vriendin van hem. De man is Ranger in het Chirripó-gebied. Mario vroeg hem of hij mij aan een slaapplek voor 2 nachten kon helpen. Ja hoor, dat kon hij. Ik zou hem dinsdag om 16 uur treffen in het kantoortje van Nationaal Park Chirripó, in het dorp San Gerardo de Rivas. En dan zou ik op woensdag naar de berghut kunnen wandelen. Ik schreef in m'n vorige blog al dat het me niet zou verbazen als dit toch niet zou lukken.

En inderdaad, geen Freddy Guzman te bekennen, die dinsdag om 16 uur. Toen ik hem opbelde (pfff, hij spreekt alleen maar Spaans, maar ik begreep hem) zei hij dat hij pas woensdag om 8 uur 's ochtends op het kantoor zou komen. Grrrrr, dat was balen. Al verbaasde het me dus eigenlijk helemaal niet. Slome CostaRicanen.... En dus moest ik een keuze maken: of gokken dat hij de volgende dag een kaartje voor me zou regelen (maar ja, hij was z'n belofte om dinsdag om 16 uur op het kantoor te zijn al niet nagekomen), of op eigen kracht aan 1 van die 10 toegangskaarten proberen te komen. En dat betekende dat ik ruim voor 8 uur de volgende ochtend al zou weten of dat zou lukken, maar daardoor wel een heel kort nachtje zou hebben...

Van andere toeristen in San Gerardo en ook al van Nederlanders die ik een paar weken geleden was tegengekomen in de buurt van Corcovado hoorde ik al wat je er voor over moet hebben om aan een van die maximaal 10 kaarten / slaapplekken te komen. (Trouwens, iedereen die naar dit piepkleine bergdorpje op 1200 meter hoogte met maar 300 inwoners komt, wil de Chirripó beklimmen. Er zijn nog wel een paar andere wandelingen te maken, maar andere dingen zijn er niet te doen.)

En wat ik er voor over had om een slaapplek in de hut te krijgen.... Ik ben woensdag om 2.45 uur opgestaan en stond om 3.30 uur voor het kantoortje van Nationaal Park Chirripó. Om 6.30 uur ging het kantoortje open. Ik was er dus 3 uur vantevoren... En ik was niet de eerste (gek...). Twee jongens uit Costa Rica waren er al om 19.30 uur de avond ervoor en 2 jongens uit Canada arriveerden een uur eerder dan ik, om 2.30 uur dus. Ik was dus nummer 5. Om 4.00 uur kwamen er nog 2 mensen. Zij hadden gehoord dat er maar 6 slaapplekken te vergeven waren en zij waren dus nummer 6 en 7. Anyway, het was dus gewoon afwachten totdat het kantoortje open ging, om 6.30 uur. En gelukkig kon ik een slaapplek voor 2 nachten boeken in de hut!! En zelfs een vrouw uit Duitsland die pas om iets voor 6.30 uur arriveerde, had geluk. Zij had het laatste kaartje.

En dat er dus om iets voor 6.30 uur minder dan 10 mensen aan het wachten waren, is heel bijzonder. Soms staan er om 3 uur 's nachts blijkbaar al meer dan 10 mensen te wachten. En ik sprak in de berghut een jongen uit Duitsland die een dag na mij aankwam in de hut, dat er op donderdag (toen hij in de rij stond voor een kaartje) maar 1 slaapplek beschikbaar was. Hij arriveerde als nummer 3 bij het kantoortje, om 3 uur 's nachts. maar anderen waren allemaal met z'n 2'en en gunden hem dat ene kaartje.

Alle toeristen in de paar hostels / hotels in het dorp praten (bijna) alleen maar over hoe vroeg iedereen bij het kantoortje stond / gaat staan. En als je een slaapplek hebt geregeld, word je door iedereen gefeliciteerd.

Maar goed, op woensdag om 6.30 uur wist ik dus dat ik op donderdag naar de berghut kon gaan lopen. Afgesproken met de vrouw uit Duitsland om samen te lopen. Ik sliep in San Gerardo in een superleuk hostel waar ik een slaapzak kon huren en handschoenen, een muts en een soort thermo-lange-onderbroek kon lenen, want ik had al gehoord dat het boven op de berg erg koud kon zijn.

En dus afgelopen donderdag naar de berghut gelopen. Een wandeling van 14,5 km met een stijging van maar liefst 2000 meter, van 1400 naar 3400 meter.Zoveel hoogtemeters heb ik op 1 dag nog nooit geklommen. Maar het was een mooie wandeling! Eerst door cloudforest en op ongeveer 3000 meter hoogte was de boomgrens en werd het landschap kaler. Dit had ik nog niet eerder gezien in Costa Rica. Ik bleek een stuk sneller te lopen dan Daniela (de Duitse vrouw), dus ik moest vaak op haar wachten en haar moed inpraten. Daardoor kon ik heel langzaam lopen en vaak uitrusten / wachten, dus eigenlijk vond ik de zwaarte wel meevallen. De regen die halverwege begon, hield 2 uur later gelukkig weer op. Het was wel goed te merken dat het steeds frisser werd, hoe hoger we kwamen. Ik kwam na iets minder dan 8 uur lopen aan in de hut. Lang niet zo gezellig als de Oostenrijkse berghutten. Geen leuke rood-wit geruite kussentjes, houten hoekbanken, bergsteiger-essen en..... Geen kachel.... En ook geen warme douche. Maar dat wist ik vantevoren. Al m'n wandelzweet er met koud water en een washandje bij de wastafels afgesopt, want ik wilde dus echt niet onder een koude douche gaan staan... En toen ongeveer al m'n kleren aangetrokken die ik bij me had.

Oohja, we moesten ook zelf een gaspitje en gasflesje naar boven zeulen, want dat was er ook niet in de hut (gelukkig wel pannen, borden, bestek etc). En na het eten snel naar bed, omdat dat de warmste plek zou zijn. En omdat de dag erna de wekker al weer vroeg zou gaan.

Want op vrijdag wilden we naar de top van de Chirripó, om daar de zonsopkomst te bekijken. En daarna, bij helder weer, ook beide kusten van Costa Rica te zien. En dus gingen we met 5 mensen om 3.15 uur de laatste 5 kilometer naar de top wandelen. In het donker, dus met hoofdlamp. En in de regen, dus met poncho. En in de kou, dus met muts en sjaal enzo. Het laatste stuk klimmen was zoooooooo steil. Niet normaal. Op handen en voeten naar boven klauteren. Om iets voor 5 uur eindelijk boven. En toen wachten tot ongeveer 5.30 uur op de zonsopkomst. De regen was gelukkig opgehouden, maar het was zooooooo koud..... De regendruppels op m'n tas en handschoenen waren bevroren. Brrrrr. Kou in Costa Rica. Dat kan dus blijkbaar ook! (Maar dit was op 3820 meter hoogte.)

Het was eigenlijk veel te koud om foto's te maken. Vooral koude handen. (Maar zie onderaan dit verslag een paar van m'n foto's.) We hadden een slaapzak meegenomen om het wachten in de kou wat aangenamer te maken. Maar de zonsopkomst was wel gaaf! Boven de wolken zagen we de zo'n. Helaas hebben we geen Pacific of Caribische Zee / Atlantische Oceaan kunnen zien. Jammer maar helaas. En ik snap best dat mensen me voor gek verklaren hoor, om in totaal 10 uur een berg op te ploeteren om een zonsopkomst te zien... Maar dat vind ik dus leuk! "Het kerkhof van de menselijk kracht" overwonnen. Maar er zijn zelfs mensen die zoooooo graag de berg op willen, ondanks dat ze geen slaapplek hebben, dat ze het in 1 dag op en neer wandelen.... Een jongen uit de VS deed dat een dag voordat ik naar boven ging, in bijna 18 uur tijd. Da's pas gekkenwerk. (En ben ik dus eigenlijk heeeeeel normaal...!)

Zaterdag ben ik weer naar het dorpje San Gerardo de Rivas terug gewandeld. Dat dalen ging een stuk sneller dan klimmen. Uiteraard! En zondagochtend om 5.15 uur (ja, alweeeeeer vroeg moeten opstaan...) met de bus weer terug naar de TipiJungla. Dit was een super-ervaring. Lekker gebikkeld, mooi gebied gezien, leuke mensen ontmoet. Helemaal top!

Nu een paar dagen werken en dan woensdagmiddag met de bus naar San José en donderdag verder naar Nicaragua, om m'n vader donderdagavond op te halen op het vliegveld van Managua. De zondag erop ga ik weer terug naar de TipiJungla voor mn laatste paar weken werk, met onder anderen de (nog niet geraden) BN'ers als gast. Vanaf begin febr ga ik een paar weken met papa reizen. Nieuwe avonturen beleven. Ooh ja, vandaag over 2 maanden, op 12 maart, kom ik weer terug in NL. Daar kijk ik toch ook al wel een beetje naar uit.

Adios!